De regen slaat tegen de ramen en de wind zorgt ervoor dat de bomen in rap tempo hun bladeren loslaten. Het grasveld is bedekt met gele blaadjes. Herfst dus. Het seizoen van loslaten. En dat geldt ook voor ons. Ook wij zijn aan het loslaten.

Wat een jaar hebben we gehad! Een jaar vol nieuwe ervaringen, sommige meer gewenst dan andere ;-), plannen die uitgevoerd zijn, plannen die niet uitgevoerd zijn, verhuizen, verhuizen, nog een keer verhuizen én nóg een keer verhuizen.

En nu is ons avontuur is geëindigd. Het karretje van de rollercoaster waar we vorig in zijn gestapt is tot stilstand gekomen en we zijn uitgestapt.

Toen we vorig jaar de kans kregen onze droom te realiseren, hebben we alle mogelijke scenario’s doorgesproken. Alle mitsen en maren hebben op tafel gelegen. Maar wat de impact is van emigreren, van het verhuizen naar een land met een andere cultuur, andere gewoontes, een andere taal, van het wonen en leven in een energie die totaal verschillend is aan dat van ons… je weet het pas wanneer je het beleeft. Hoe zouden we het vinden om 1200 km ver van onze kinderen en andere dierbaren te wonen, hoe zou ik (Heleen) het vinden om de werkzaamheden die ik via mijn bedrijf deed (tijdelijk) stil te leggen, hoe zou het uitpakken om in het eerste jaar samen te leven en werken met Ton en Mirella, die er al 20 jaar wonen. Wat zouden we doen als een van ons het niet fijn meer zou vinden, als heimwee de kop op zou steken? Er is geen situatie onbesproken gebleven. En toen…….

Toen was daar de COVID-19 lockdown die ervoor zorgde dat gemaakte plannen niet door konden gaan. En daarmee kwam bij mij de heimwee in een vrije val. Er was geen houden meer aan. Een weekje Nederland in juni, mocht niet meer (voldoende) baten. Mijn lichaam besloot ook in lockdown te gaan. Medische ondersteuning hielp een beetje, maar het voelde voor mij dat ik een beslissing moest maken.
Maar al was het voor mij duidelijk wat ik te doen had, het ging niet om mij alleen. We zaten er met z’n 4’en in. Met mijn keuze om terug te willen naar Nederland prikte ik ook de droom van Marcel, Ton en Mirella door. Geloof me… dat is niet eenvoudig om te verstouwen.

Terwijl het gastenseizoen dan eindelijk op gang kwam lag ik plat in mijn eigen lockdown en hadden we allemaal onze eigen ruimte nodig om te groeien in het idee dat ik naar Nederland terug wilde. Natuurlijk zouden Marcel en ik samen teruggaan, zonder twijfel, maar Marcel had het wél naar zijn zin, hij had echt wel tijd nodig om aan het idee te wennen. Niet alleen wij hadden onze teleurstelling te verwerken, ook voor Ton en Mirella betekende het plannen herzien.

Ondertussen waren er de gasten. We hebben ondanks de maatregelen gelukkig een goed en fijn seizoen gedraaid met elkaar en met gezellige, bekende en onbekende gasten. Met dus ook het nodige werk daarbij komt. En hoewel ik beetje bij beetje weer mobiel werd heeft Marcel heel wat andere werkzaamheden voor de kiezen gehad dan hem lief was. Gelukkig kon hij dat afwisselen met zijn website-bouw en digitale ondersteuning-werkzaamheden. Oja, hij heeft zich ook ontpopt tot een meester frietbakker. Kilo’s aardappelen heeft hij gefrituurd.
Iedere woensdagavond hadden we volle bak tijdens de rondleiding/bbq avond.
Deze avonden waren hoogtepunten die voor een geweldige sfeer op Les Gonies zorgden. Franse-, Nederlandse- en Belgische gasten van omliggende accommodaties, eigen gasten, en ook lokale mensen, een heerlijk bont gezelschap.

Helaas zorgde de maatregelen ervoor dat het seizoen ook weer eerder afliep. Ons gaf dat de mogelijkheid onze verhuizing terug te regelen en zelf op vakantie te gaan voordat we in Nederland weer aan de slag gingen. Want hoe mooi werkt dat….vanaf het moment dat we de keuze hadden gemaakt terug te gaan naar Nederland begon het ook weer opdrachten te stromen in onze bedrijven.

Ondertussen trekt de beestboel van les Gonies zich niks aan van al deze perikelen en ook de moestuin vraagt gewoon om aandacht. De dagelijkse werkzaamheden voor Ton en Mirella gaan dan ook gewoon door.

Inmiddels zijn we weer terug in Nederland. Onze huisraad is tijdelijk opgeslagen in de opslag in afwachting van een nieuwe woonplek.

Een droom werd beetgepakt, heeft veel waardevolle ervaringen opgeleverd en wordt nu weer losgelaten.

En wij… wij gaan op in de herfst, zijn aan het verwerken en voelen ons dankbaar voor alle mooie, gezellige momenten die we met elkaar gehad hebben.